دردواره
اصلا یک ذره هم احساس غریبى نمى کنم ... دلیلش هم مشخص است... اینجا عجیب به مشهد خودمان شبیه است حس و حالش نه از جنس حزن که از جنس نشاط است... اصلا دوست دارى نه زیارت کنى و نه نماز بخوانى، دوست دارى یا یه گوشه بشینى و با صاحبان اینجا حرف بزنى، حرفى از جنس خودمان ، حرفى از جنس درد و دل ،حرفى از جنس نور بعد از آن مى خواهى دور ضریح طواف کنى دور امامانت بگردى ، دوست دارى بى توجه به گرماى شهرشان،بى توجه به الودگى هاى شهرمان ،بى توجه به ناارامى هاى اطراف فقط نگاه کنى و اطراف حرم کنجى بشینى و با رفقا گعده بگیرى... اصلا بهترین توصیف براى کاظمین این است... جایى همانند خانه ى خودمان ؛ مشهد سفر کاظمین جمعه 14 تیر 92
تا الان نوشته هامو تو سررسید مینوشتم اما گفتم بذار یه نظمی به نوشته هام بدم و برای چندمین بار تصمیم گرفتم وبلاگ بزنم بعید میدونم دووم بیاره اما فعلا که چرخش می چرخه
